سلام آرام . راستش كلمات نميتونن حال را بيان كنند... نميدونم چه حالي داري؟ اما اين رو ميدونم كه آميخته اي از آه وعشق درتو موج ميزنه .... اينم يه علامت ديگه ازخوبيها و پاكيهاي توست.... اما آرام ! يه چيزي دروجود همه ماهست كه مايه حركت و شوره... و اونم شوق و بهته... شوق وبهت دو مولفه نزديكي به مبدا مطلقه.. مثلا نماز رو درنظر بگير . وقتي درنماز وارد ميشي اگه واقعا درنماز باشي وارد بهت ميشي .. اما آرامشي كه آن مبدا عظمت به انسان ميده انسان را ازبهت خارج مي كنه و آدمي به آرامش ميرسه وازبهت خارج ميشه. زيارت هم همينه. اولش بهته وآخرش آرامش. چون اين موضع را انسانها ميدونند براي ورود به بهت دچار شوق ميشن. اول شوق.. دوم بهت... سوم آرامش... واين خاصيت عرفاني انسان است. پس اگردربهت وارد شدي يعني در مقدمه آرامش هستي .... پس اورا به عظمت ياد كن تا آرام بگيري.... به همين دليل دراين مكتب چيزي به نام شكوه و خستگي و... جايي نداره.....