آرامش طوفانی

حضرن محبوب ‍‍؛  بدجور پرسوال شده ام ... عاقل اندر سفیه نگاهم نکن... من پر از سوالم ومنصفانه نیست پاسخ نگویی ...

 مثلامی خواهم بپرسم کجای این حکم عادلانه است که هر که مقرب تر باشد باید جام بلای بیشتری نوش کند؟؟؟؟؟

کجای دنیا با کسی که بیشتر دوستش داری، بیشتر دوستت دارد،اینگونه تا می کنند که تو می کنی ؟؟؟؟؟

کجای دنیا یک نفر را این همه آزمون می کنند وتازه آخرش هم از یک لحظه حتی نگاه رضایت بخش خبری نیست؟؟؟؟

تاکی باید به امید روزی که نمی دانیم کی فرا خواهد رسید رنج بودن را به جان بخریم ؟ میدانم رسم بندگی نیست ؛ اصلا رسم عاشقی نیست که در انتظار پاداش باشی اما بعد از بار ها وبارها اثبات نیت وعاشقی ،معشوق نیم نگاهی هم نمی اندازد به عاشق دست خالی اش که جز توکل وقناعت وسر سپردن به خواست اوکاری نکرده وورد زبانش وفا کنیم وملامت کشیم وخوش باشیم    که در طریقت ما،کافریست رنجیدن ،بوده؟؟؟

باورنمی کنم... حد اقل با منطق  زمینی جور در نمی آید(حتی منطق آسمانی!) که چون فلان بنده ات را بیشتر دوست داری باید بیشتر نیشت را تجربه کند تا نوش ات را

خدا! چه معنی می دهد این همه آزمودن کسی که بارها وبارها برادری اش را ثابت کرده ...

خدا ... دارم کم می آورم... معادلاتم به هم ریخته ... هنوز هم قرار است بنشینی ونگاه کنی وخودمان بفهمیم چی به چی است وکی به کی است؟ (تازه اگر بفهمیم وخودمان را گول نزنیم)

منتظر جوابم حضرت عاشقانه های من طوفانی